تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
مهر خوبان دل و دین از همه بیپروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است
یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است