تو را کشتند آنها که کلامت را نفهمیدند
خودت سیرابشان کردی مرامت را نفهمیدند
تنت از تاول جانسوز شهادت پر بود
سینهات از عطش سرخ زیارت پر بود
ندیدم چون محبتهای مادر
فدای شأن بیهمتای مادر
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
ای دل به مهر داده به حق! دل، سرای تو
وی جان به عدل کرده فدا! جان، فدای تو