سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
این زن کسی را ندارد تا سوگواری بیاید؟
یک گوشه اشکی بریزد یا از کناری بیاید؟
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
هیچکس اینجا نمیفهمد زبان گریه را
بغض میگیرد ز چشمانم توان گریه را
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت