قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
شهد حکمت ریزد از لعل سخندان، بیشتر
ابر نیسان میدمد بر دشت، باران، بیشتر
شبی ابری شدم سجاده را با بغض وا کردم
به باران زلال چشمهایم اقتدا کردم
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت