در خیالم شد مجسم عالم شیرین تو
روزگار سادۀ تو، حجرۀ رنگین تو
جهان را، بیکران را، جن و انسان را دعا کردی
زمین را، آسمان را، ابر و باران را دعا کردی
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت
کربلا از من عموی مهربانم را گرفت