سر می‌گذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بی‌کرانت
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی می‌روم سوی گناه دیگری
گرچه تا غارت این باغ نمانده‌ست بسی
بوی گل می‌رسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...
ما دامن خار و خس نخواهیم گرفت
پاداش عمل ز کس نخواهیم گرفت
می‌خواست که او برهنه‌پا برگردد
شرمنده، شکسته، بی‌صدا برگردد
