هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
هیچکس اینجا نمیفهمد زبان گریه را
بغض میگیرد ز چشمانم توان گریه را
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است