ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
دشت
گام‌های جابر و عطیّه را
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
