ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بت‌های سنگی را بلرزانی
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل
