ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بت‌های سنگی را بلرزانی
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل
