روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
