سرچشمۀ فیض، روح ربانی تو
دریای فتوت، دل طوفانی تو
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت
شوریده سری که شرح ایمان می‌کرد
هفتاد و دو فصلِ سرخ عنوان می‌کرد
عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان
