او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
این کیست به شوق یک نگاه آمده است
در خلوت شب به بزم آه آمده است
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
