لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
