ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
با یک تبسم به قناری‌ها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بی‌کران دادی
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوان‌ها
ای آن‌که فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها
