سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی