او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
