ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
