او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
در عشق دوست از سر جان نیز بگذریم
در یک نفَس ز هر دو جهان نیز بگذریم
ما دل برای دوست ز جان برگرفته‌ایم
چشم طمع ز هر دو جهان برگرفته‌ایم...
پیوستگان عشق تو از خود بریده‌اند
الفت گرفته با تو و از خود رمیده‌اند
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
