او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
خورشید که بوسه بر رخ خاور زد
در سینه دلش مثل پرستو پر زد
هر کس که شود پاک سرشت از اینجاست
تعیین مسیر سرنوشت، از اینجاست
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
یک لحظه به فکر هستی خویش نبود
دنیاطلب و عافیت‌اندیش نبود
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
از جوش مَلَک در این حرم هنگامه‌ست
اینجاست که هر فرشته، گلگون جامه‌ست
بی‌زره رفت به میدان که بگوید حسن است
ترسی از تیر ندارد زرهش پیرهن است...
حُسنت، به هزار جلوه آراسته است
زیبایی‌ات از رونق مه کاسته است
چشم تو نوازشگر و مهرافروز است
در عمق نگاه تو غمی جانسوز است
