او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بی‌کران دارد
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
