او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
خبر رسید که در بند، جاودان شده‌ای
ز هر کرانه گذشتی و بی‌کران شده‌ای
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانه‌ات گُم بودی
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
