او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
