ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
حوادث: آتش و، ما: خار و، غم: دود و، سرا: بی‌در
از آن روزم سیه، دل تیره، لب خشک است و مژگان تر
شرط محبت است به‌جز غم نداشتن
آرام جان و خاطر خرم نداشتن
بیا که شیشه قسم می‌دهد به عهد کهن
که توبه بشکن، این‌بار هم به گردن من
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
