غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
برگرد ای توسل شب‌زنده‌دارها
پایان بده به گریۀ چشم‌انتظارها
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
