او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
لحظه‌اى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّت‌ها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حق‌نما را
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
