او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
