روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
