روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
