او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
اول دفتر به نام خالق اکبر
آن‌که سِزَد نام او در اولِ دفتر
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
