مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
هنوز طرز نگاهش به آسمان تازهست
دو بال مشرقیاش با اُفق هماندازهست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
