غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
چشم‌هایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
