ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
چشم‌هایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
