ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
اول دفتر به نام خالق اکبر
آن‌که سِزَد نام او در اولِ دفتر
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
آن شب میان هاله‌ای از ابر و دود رفت
روشن‌ترین ستارهٔ صبح وجود رفت
