آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
