ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچ‌کس دلاور نیست
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
