عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
