چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
