بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
