ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
