مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
این خانواده آینه‌های خدایی‌اند
در انتهای جادۀ بی‌انتهایی‌اند
