روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
