ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
