آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
