ای لحظه‌به‌لحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
خورشید، گرمِ دلبری از روی نیزه‌ها
لبخند می‌زند سَری از روی نیزه‌ها
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
چشم همه چشمه‌های جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم
