ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
