عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
الهی سینه‌ای ده آتش افروز
در آن سینه دلی، وآن دل همه سوز
به نام چاشنی‌بخش زبان‌ها
حلاوت‌سنج معنی در بیان‌ها...
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
