پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتش‌دان شده
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر به‌راه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
