غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بی‌امام شد
