ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
